IslamChoice Pinoy - SEERAH

KAPANGANAKAN AT APATNAPUNG TAON BAGO IHIRANG NA PROPETA

2020-10-06T18:10:53+00:00

Ang Kapanganakan at Apatnapung Taon bago Ihirang na Propeta

Ang Kapanganakan :

Ipinanganak ang pinuno ng lahat ng Sugo e sa panig ng bani Hashim sa

Makkah umaga araw ng Lunes ganap na ika-siyam sa buwan ng Rabi'ulAwwal. Kasabay na taon ng pangyayari tungkol sa elepante at apatnapung taon na pamumuno ng hari ng Kisra (Khosru Nushirwan). Ito ay tumatapat sa ika-dalawampu o ika-dalawamput dalawa sa buwan ng Abril taong 571 matapos isilang si Hesus ayon sa pagsasaliksik ng dalubhasang si Muhammad Sulaiman Al-Mansur Furiy at ng astronomiyong si Mahmud Pasha^[1].

Isinalaysay ni Ibn Sa'ad na ang ina ng Sugo ni Allah e ay nagwika : "Nang ipinanganak ko siya ay may lumabas na liwanag mula sa pribadong bahagi ng aking katawan na nagbigay liwanag sa mga palasyo ng sinaunang Syria". At isinalaysay ni Ahmad mula kay Al-Arbad bin Sariyah ang halos katulad din nito.^[2]

At isinalaysay din na marami pang ibang tanda ang kaagapay ng kanyang pagsilang, sinasabing labing-apat na balkonahe sa palasyo ni Kisra ang bumagsak. At namatay ang sagradong apoy na sinasamba ng mga Magian at ang ibang simbahan na nasa paligid sa Heerah at nawasak at bumagsak matapos na ito ay lumubog sa lawa ng Sawah. Isinalaysay ito ni AlBayhaqiy^[3]. Subalit hindi ito inayunan ni Muhammad Al-Ghazaliy^[4].

Nang ipinganak siya ng kanyang ina ay mabilis nitong ipinaalam kay Abdul-Muttalib ang magandang balita ng pagkakasilang nga apo niya. Masaya itong dumating at kinuha niya ang sanggol at dinala sa Ka'bah. Nanalangin siya kay Allah at pinasalamatan niya ito. At noon din ay pinili niya bilang pangalan nito na Muhammad. Ang pangalang iyon ay hindi popular noon sa mga Arabe at tinuli siya sa ika-pitong araw tulad ng dating nakaugalian na ng mga Arabe.^[5]

Ang unang babae na nagpasuso sa kanya matapos ang ina niya e ay si

Thuwaybah - ang pinalayang alipin ni Abu Lahab - kasabay ng anak nito na

si Masruh. Nauna na nitong pinasuso noon si Hamzah bin Abdul-Muttalib at pagkatapos ay si Abu Salamah bin Abdul Asad Al-Makhzumiy^[6].

Sa Bani Sa'ad

Noon ang kinaugaliang tradisyon ng mga Arabeng naninirahan sa mga bayan ay ang ipadala ang kanilang mga anak sa mga kababaihang naninirahan sa disyerto upang pasusuhin ito. At upang makaiwas sa mga sakit na nasa kabayanan, upang lumakas ang pangangatawan nila, maging malusog, at ng maging bihasa ang kanilang mga dila sa pagsasalita ng wikang arabe sa piling nila at matutunan rin niya ang mga kaugalian ng mga naninirahan sa disyerto. Kaya't naghanap si Abdul-Muttlib para sa Sugo ni Allah e ng babaeng magpapasuso dito. At ipinagkatiwala siya sa isang babae mula sa Bani Sa'ad bin Bakr at ito ay si Halimah bint Abi Dhuaib at ang asawa niya ay si Al-Harith bin Abdul-Uzza na may palayaw na Abu Kabshah mula sa tribo ring iyon.

Ang mga kapatid niya e doon sa gatas ay sila Abdullah bin Al-Harith, Anisah bint Al-Harith, Hudhafah o Judhamah bint Al-Harith na may palayaw na Ash-Shayma, at naging tagapag-alaga ng Sugo ni Allah e, at si Abu Sufyan bin Al-Harith bin Abdul-Muttlib pinsan ng Sugo ni Allah e

At noon ang kanyang tiyuhin na si Hamzah bin Abdul-Muttlib ay pinasususo rin sa bani Sa'ad. Pinasuso ng ina niya ang Sugo ni Allah e ng siya ay nasa piling ng kanyang ina na si Halimah. Kaya't si Hamzah ay kapatid sa gatas ng Sugo ni Allah e sa pamamagitan ng dalawang babae, sa panig ni Thuwaybah, at sa panig ng As-Sa'diyah na nagpasususo rin naman sa Propeta e.²

Nakita ni Halimah ang biyayang dulot niya e na talaga namang kamangha-mangha, hayaan nating siya ang magsalaysay nito ng detalyado :

Ayon kay ibn Ishaq : "Ayon sa salaysay ni Halimah na minsan siya ay lumabas mula sa kanilang lugar kasama ng kanyang asawa at ng isang maliit na anak na lalaki na sumususo pa. Kasama namin ang ilan pang mga kababaihan mula sa Bani Sa'ad bin Bakr upang maghanap ng mapapasusong bata. At iyon ay taon ng sobra ang tagtuyot at wala kaming anuman na makain. At ayon sa kanya : "Lumabas ako sakay ng aking kulay kapeng babaeng asno, dala rin namin ang aming matandang babaeng kamelyo. Sumusumpa ako kay Allah wala kaming makuha kahit isang patak man lang ng gatas. At hindi rin kami makatulog sa gabi kaming lahat dahil sa ang batang kasama namin ay iyak ng iyak sa sobrang gutom. Wala ring sapat na gatas sa aking dibdib pati na rin ang aming dalang kamelyo ay wala ring gatas. Patuloy ang aming panalangin at pag-asa na bumuhos ang ulan at pagdating ng tulong. Sakay ako ng asnong iyon ay humayo kami ng lakad dumanas kami ng sobrang pagod at hirap sa paglalakbay naming iyon hanggang sa makarating kami ng Makkah sa paghahanap ng batang pasususuhin. Walang sinuman sa aming mga kababaihan liban na lamang na inalok ang Sugo ni Allah e sa bawat isa sa amin subalit ang lahat ay tumatanggi kapag napag-alaman na siya ay ulila sa ama. Sapagkat noon kami ay nagnanais ng gantimpala mula sa ama ng bata. Aming sinasabi noon : Ulila? Ano kaya ang gagawin ng kanyang ina at lolo? Kinamumuhian naming lahat iyon at tinanggihan namin siya sa kadahilanang iyon.

Lahat ng kasamahan kong babae ay nakakuha na ng aalagaan at pasususuhing bata maliban sa akin. Nang kami ay nakahanda na para magbalik sa amin ay sinabi ko sa aking asawa : Sumusumpa ako kay Allah ayaw kong magbalik kasama ng iba pang kababaihan na wala akong dalang bata. Babalikan ko ang ulilang batang iyon at kukuhanin ko siya. Sagot ng asawa niya : Wala namang kaso kung gagawin mo iyon. At umasa tayo kay Allah na biyayaan tayo sa pamamagitan ng batang iyon. At sinabi niya : Kaya't humayo ako at kinuha ko ang batang iyon, hindi ko sana kukuhanin ang batang iyon wala lang talaga akong matagpuan na ibang bata liban sa kanya. Nang makuha ko siya ay bumalik na ako sa aking sasakyang hayop, at ng ilagay ko siya sa aking mga kamay at ilapit ko sa aking dibdib ay laking gulat ko ng matagpuan kong ang dami na nitong gatas. Uminom siya hanggang sa mabusog at uminom din ang kapatid niya hanggang sa mabusog at nakatulog silang dalawa. Kami at ang aking anak ay hindi makatulog noong mga nagdaang gabi. At tumayo ang aking asawa upang gatasan ang babaeng kamelyo at laking gulat niya ng matagpuan niya itong nagtataglay ng maraming gatas. Ginatasan niya ito at uminom kaming pareho hanggang sa mabusog kami ng todo at nakatulog kami ng mahimbing ng gabing iyon. At sinabi pa niya : Nang magising kami kinaumagahan ay sinabi ng aking asawa : Sumusumpa ako Kay Allah O Halimah ! Dapat mong maunawaan na nakakuha ka ng isang mabibiyang bata. At tinugon ko : Sumusumpa ako kay Allah na iyon din ang inaasahan ko. Ayon pa rin sa kanya : Pagkatapos ay sumakay akong muli sa aking asno at kinarga ko ang bata kasama ko, sumusumpa ako kay Allah bumilis ang takbo ng sasakyang asno ko na halos malampasan ang mga sasakyang kabayo ng mga kasama ko. Sabi nga ng ilang kababaihang kasama ko : O anak ni Abi Dhu'aib balikan mo kami, hindi ba iyan din ang asnong sinakyan mo ng umalis tayo? Sinagot ko sila : Eto nga iyon. At kanilang sinabi : Sumusumpa kami kay Allah na mayroon siyang taglay na kakaiba. At pagkatapos ay narating namin ang aming mga tahanan ang pamayanan ng bani Sa'ad at wala akong nalalamang lupain mula sa mga lupain ni Allah na mas tuyot pa sa lupaing ito. Ayon pa sa kanya : Ang aking mga alagang tupa ay umaalis upang manginain at kapag nagbalik ang mga ito ay busog na busog. Ginagatasan namin ang mga iyon at nakakainom kami ng gatas nito. Samantalang ang iba ay walang makuha na kahit isang patak na gatas sa mga alaga nila hanggang ang mga kababayan nga naming ay nag-uutos sa mga pastol nila na isuga ang mga alaga nilang tupa sa lugar kung saan isinusuga ang mga alagang hayop ni Bint Abi Dhu'aib at mula sa pinagsugahan ay babalik ang mga alaga nilang hayop na gutom pa rin walang maibigay kahit isang patak na gatas at babalik naman ang mga tupa ko na busog at maraming gatas. At hindi tumigil ang mga biyayang iyon at kabutihan mula kay Allah hanggang sa dumaan ang dalawang taon ng pagkakawalay.

Unti-unting siyang lumalaki subalit hindi siya katulad ng mga pangkaraniwang bata. Hindi pa ito umaabot ng dalawang taon hanggang sa ito ay maging isang ganap na malaking bata na. Sinabi ni Halimah : Ibinalik namin siya sa kanyang ina subalit malaki ang aming pagnanais na manatili pa siya sa amin , dahil sa nakita naming mga biyaya mula sa kanya, kaya't kinausap namin ang kanyang ina at sinabi ko sa kanya : Mas maganda siguro kung pababayaan mo muna sa amin ang aking anak hanggang sa maging makisig at malakas sapagkat ako ay nangangamba sa kanya na maimpeksiyon siya sa Makkah. At sa wakas ay nakumbinsi ulit namin siya na ibalik muli sa amin ang bata.^[7]

At ganoon nga nanatili ang Sugo ni Allah e sa Bani Sa'ad hanggang sa noong siya ay apat o limang taon^[8] mula ng isilang siya ay naganap ang pangyayaring biniyak ang kanyang dibdib. Isinalaysay ni Muslim mula kay Anas na ang Sugo ni Allah e ay pinuntahan ni Anghel Gabriel habang siya ay nakikipaglaro sa dalawang bata, kinuha niya ito at inilapag sa lupa at biniyak niya ang dibdib nito at inilabas ang puso, at may inalis ditong namumuong dugo at sinabi : "Ito ay bahagi ni satanas mula sa iyo". At pagkatapos ay hinugasan ito sa isang lalagyang ginto sa pamamagitan ng tubig na Zamzam. At pagkatapos ay muli itong isinaayos at muling ibinalik sa kinalalagyan nito. Ang dalawang batang lalaki na kanyang kalaro ay mabilis na nagtungo sa kanyang ina na kanyang tagapag-alaga at sinabing : "Si Muhammad ay pinatay", kaya't nagmamadali silang nagtungo sa kinaroroonan niya at nadatnan nilang siya ay maayos at ang kanyang mukha ay namumutla.³

[1] Muhaadaraat Taarikh Al-Umamul Islamiyah ni Al-Khudariy 1/62. Rahmatun Lil-'Alamin 1/38,39.

[2] Mukhtasar Seeratir-Rasul ni Shaik Abdullah An-Najdiy pahina 12. at Ibn Sa'ad 1/63.

[3] Dala'il ni Al-Baihaqiy 1/126-127.

[4] Fiqhus Seerah ni Muhammad Al-Ghazaliy pahina 47.

[5] Ibn Hisham 1/159,160. Muhaadaraat Taarikh Al-Umamul Islamiyah ni Al-Khudariy 1/62. At may nagsasabing siya ay ipinanganak na tuli na. Tingnan ang librong :T alqih Fuhum Ahlil-Athar pahina 4. At ayon kay Ibn AlQayyim : "Walang matibay na Hadith tungkol dito". Tingnan ang librong : Zadul Ma'ad 1/19.

[6] Talqih Fuhum Ahlil-Athar pahina 4. Mukhtasar Seeratir-Rasul ni Shaik Abdullah An-Najdiy pahina 13. ² Zadul Ma'ad 1/19.

[7] Ibn Hisham 1/162-163.

[8] Ito ang pananaw ng karamihan sa mga Iskolar ng Seerah. At ayon naman kay Ibn Ishaq ito ay naganap noong ikatlong taon. Tingnan ang librong : Ibn Hisham 1/164,165. ³ Sahih Muslim. Kabanata : Al-Isra 1/92.

ANG FAMILYANG PINAGMULAN NG PROPETA

2020-10-06T17:35:43+00:00

Ang Pamilyang Pinagmulan ng Propeta sallalahu alayhi wasalam :

Kilala ang pamilya ni propeta Muhammad e sa taguri na Al-Hashimiyah na hinango sa panaglan ng kanyang lolong si Hashim bin 'Abd Manaf. Atin munang tatalakayin ang tungkol sa kanyang lolo na si Hashim at ang mga naging anak nito:

Hashim : Tulad ng nabanggit na natin na itong si Hashim ang siyang naitalagang mangasiwa noon sa pagpapainom at pagpapakain ng mga peregrino mula sa angkan ng banu 'Abd Manaf nang magkasundo ang banu 'Abd manaf at banu Abdud-Dar sa paghahati ng mga responsibilidad sa pagitan nila. Si Hashim ay mapagkakatiwalaan, kilala at mayamang tao. At siya ang kauna-unahang nagpakain ng tinapay na may halong karne sa mga peregrino sa Makkah. Ang kanyang tunay na pangalan ay 'Amr tinagurian lang siyang Hashim sapagkat siya ang gumawa ng pamimigay ng mga dinurog na tinapay sa mga peregrino. At siya rin ang kauna-unahang nagpasimuno ng dalawang paglalakbay para sa mga Quraysh, paglalakbay sa tag-init at taglamig.

Naiulat na minsang naglakbay ito patungo sa sinaunang Syria bilang isang mangangalakal, at ng mapadaan siya sa Madinah ay pinakasalan niya si Salma bint 'Amr mula sa bani 'Adiy bin An-Najjar at pansamantala siyang nanatili roon. At muli siyang naglakbay patungo sa sinaunang Syria habang iniwan naman niya ang kanyang asawa sa pamilya nito na noon ay nagdadalang tao na. Dinatnan na ng kamatayan si Hashim sa Ghazzah sa Palestine at ipinanganak naman ng kanyang asawa na si Salma ang kanilang anak na si Abdul-Muttalib taong 497 matapos isilang si Hesus. At pinangalanan niya itong Shaibah sa kadahilan ng pagkakaroon nito ng puting buhok sa ulo ng isilang¹. Pinalaki niya ito sa tahanan ng kanyang ama sa Yathrib (Madinah). Walang nakaaalam na sinuman sa mga kamag-anak nito sa Makkah. Si Hashim ay may apat na anak na lalaki at ito ay sila : Asad, Abu Saifiy, Nadlah, at Abdul-Muttalib. At limang anak na babae at ito ay sila : Ash-Shifa, Khalidah, Da'ifah, Ruqayyah at Jannah.²

Abdul-Muttalib : Napag-alaman natin sa nagdaang salaysay na ang pagpapainom at pagpapakain sa mga peregrino matapos pumanaw si Hashim ay napunta sa pangangasiwa ng kanyang kapatid na si Al-Muttalib bin Abdu Manaf (na noon ay may mataas ang kinalalagyan sa lipunan, tinitingala at ginagalang ng kanyang mga kababayan). Nang si Abdul-Muttalib ay magbinata narinig at napag-alaman ng kanyang tiyuhin ang tungkol sa kanya kaya't naglakbay ito patungong Madinah upang siya ay kuhanin ng makita niya ito ay tumulo ang kanyang mga luha sa kanyang mga pisngi

Ibn Hisham 1/137. Rahmatun Lil-'Alamin 1/26, 2/24
1/107.

niyakap niya ito ay isinakay sa kanyang kamelyo, subalit nagpumigil ito hanggang sa mapakapag-paalam muna ito sa kanyang ina. Kaya't ang ginawa ni Al-Muttalib ay ipinagpaalam niya ito sa kanyang ina at hiniling na sana sa kanyang pagbalik sa Makkah ay makasama niya ang kanyang pamangkin. Subalit tumanggi ito. Nagawa niyang kumbinsihin ito sa pagsasabi ng : "Ang iyong anak ay isasama ko sa Makkah upang mapanatili at mapangalagaan ang ari-arian ng kanyang ama at manirahan sa nasasakupan ng sagradong bahay". Hanggang sa pumayag din ito. Kaya't dali-dali siyang nagbalik ng Makkah angkas ang kanyang pamangkin sa likod ng kanyang kamelyo. Doon sa Makkah nagulat ang mga tao ng makita nila ang batang si Abdul-Muttalib at kanilang inakala na ito ay alipin ni AlMuttalib. Sinabi nito : "Nagkakamali kayo ng akala ito ay aking pamangkin, anak ng aking kapatid na si Hashim". Itinira niya ito sa kanyang sariling bahay hanggang sa lumaki ito. At hindi nagtagal ay pumanaw si Al-Muttalib sa Bardman sa lupain ng Yemen at pagkatapos noon ay napunta kay AbdulMuttlib ang pangangasiwa sa mga naiwanan ng kanyang tiyuhin at ama. Ginampanan niya ang dating ginagawang paglilingkod ng kanyang mga ninuno sa kanyang mga kababayan. Kaya't itinanghal siya ng mataas na pagkilala ng kanyang mga kababayan na hindi pa naabot ng kanyang mga ninuno noong una. Pinakamahal din siya ng kanyang mga kababayan at iginalang siya ng lubusan.¹

Nang mamatay si Al-Muttalib ay inagaw ng sapilitan ni Nawfal ang mga responsibilidad na dapat sana ay mapunta kay Abdul-Muttalib. Kaya humingi siya ng tulong sa mga kalalakihan ng Quraysh na kampihan at ipagtanggol ang karapatan ng kanyang tiyuhin subalit tumanggi ang mga ito at nagsabing : "Hindi kami manghihimasok sa iyo at sa tiyuhin mo". Sa pagkakataong iyon ay gumawa siya ng liham sa kanyang mga tiyuhin sa ina mula sa tribo ng An-Najjar na siya ay saklolohan ng tulong. Dali-dali namang gumayak ang kanyang tito na si Abu Sa'ad bin Adiy kasama ang walumpong mangangabayong mandirigma hanggang sa makarating ito sa lugar na kung tawagin ay Abtah sa Makkah at doon ay sinalubong sila ni Abdul-Muttalib. At sinabi nito sa kanila : "Doon na kayo tumuloy sa bahay ko aking tiyuhin"! Ang tugon nito ay : "Hindi, hangga't makatagpo ko si Nawfal". Pagkatapos ay humayo ito ng lakad hanggang sa matagpuan nito si Nawfal na nakaupo sa ilalim ng lilim ng Ka'bah kasama ng ilang matatanda sa tribo ng Qurasy. Hinugot ni Abu Sa'ad ang kanyang espada at sinabing : "Sumusumpa ako sa Panginoon ng sagradong bahay na ito na kung hindi mo ibabalik sa pamangkin ko ang mga inagaw at kinuha mo ay matitikman mo ang kamatayan sa pamamagitan ng espada ko". Tugon nito : "Ibinabalik ko na ang anumang inagaw ko". At sumaksi sa kanyang salita ang mga matatanda sa tribo ng Qurasyh. Pagkatapos noon ay nagtungo na si Abu

¹ 1/137, 138.

Sa'ad sa bahay ng kanyang pamangkin na si Abdul-Muttalib at nanatili doon ng tatlong araw. Pagkatapos ay nagsagawa ito ng Umrah at nagbalik muli ng Madinah. Matapos ang pangyayaring iyon ay nakipagkampihan si Nawfal sa bani Abdu Shams bin Abdu Manaf laban sa bani Hashim. Nang makita ng tribo ng Khuza'ah ang pagtulong ng bani An-Najjar kay Abdul-Muttalib sinabi nila : "Siya ay anak namin at anak rin naman ninyo". Kaya't kami ay mas may karapatan na ipagtanggol siya. At iyon ay sa kadahilanang ang ina ni Abdu Manaf ay galing din sa kanila.

Nagtipon sila sa Darun-Nadwah at nakipagkampihan sila sa bani Hashim laban sa bani Abdu Shams at kay Nawfal. Ang kampihan na ito ang naging dahilan upang mabuksan at sakupin ang Makkah¹.

At kabilang sa mahahalagang pangyayari na nasaksihan ni AbdulMuttalib sa sagradong bahay ay dalawang bagay² : Ang paghuhukay ng balon ng Zamzam at ang pangyayaring may kaugnayan sa Elepante.

At bilang pagbubuod minsan si Abdul-Muttalib ay nakakita sa panaginip niya na siya ay inuutusang hukayin ang Zamzam at inilarawan sa panaginip na iyon kung saan matatagpuan ang kinaroroonan nito, kaya't tumayo siya at hinukay ito. At doon ay natagpuan niya ang mga bagay na ibinaon ng mga angkan ng Jurhum ng sila ay itaboy sa Makkah. Natagpuan niya ang mga espada at mga kagamitang pandigma na isinusuot sa katawan bilang proteksiyon at dalawang hinubog na usa na yari sa ginto. Inilaan ang mga gintong espada para gawing pintuan ng Ka'bah pati na rin ang dalawang gintong usa. At isinagawa ang tradisyon ng pagpapainom ng tubig ng Zamzam para sa mga peregrino.

At nang magsimulang bumalong ang balon ng tubig Zamzam ay nakipagtalo ang mga Quraysh kay Abdul-Muttalib at kanilang sinabi : "Dapat maging kahati mo kami". Ang tugon niya ay : "Hindi maaari. Ang bagay na ito ay espesyal lamang sa akin". Hindi nila siya tinigilin at iniwanan hanggang sa makarating ang kanilang iringan sa paghahatol ng isang manghuhula mula sa bani Sa'ad. At hindi sila nagbalik hanggang sa ipinakita ni Allah sa kanila habang sila ay nasa daan ang magpapatunay na espesyal lang kay Abdul-Muttalib ang pangangasiwa sa Zamzam. Sa pagkakataong iyon ay namanata si Abdul-Muttalib na kung siya ay pagkakalooban ni Allah ng sampung anak na lalaki ay iaalay niya bilang sakripisyo ang isa sa kanila para sa Ka'bah.

Ang pangalawang pangyayari naman ay may kinalaman kay Abrahah

As-Sabah Al-Habashi ang punong tagapangatawan kay An-Najashiy sa

Yemen. Nang makita niyang ang mga Arabe ay nagsasagawa ng peregrino

Mukhtasar Seeratir-Rasul ni Shaik Muhammad bin Abdullah An-Najdiy pahina 41,42.
1/142,147.

sa Ka'bah ay nagtayo naman siya ng malaking simbahan sa San'a at nais niyang akitin ang atensiyon ng mga Arabe patugo dito. Narinig ang planong ito ng isang lalaki mula sa bani Kinanah, kaya't pinasok niya ang simbahang ito isang gabi at pinahiran niya ng dumi ang Qiblah (direksiyon kapag nagdarasal) nito. Nang mapag-alaman ni Abrahah ang pangyayaring iyon ay sumiklab ang kanyang galit at pinamunuan niya ang isang malaking sandatahang lakas na binubuo nang anim napung libong mandirigma patungo ng Ka'bah upang ito ay wasakin, at pumili siya ng pinakamalaking elepante para sa kanya mismo. Ang buong puwersa ay binubuo ng siyam o labing-tatlong elepante. Nagpatuloy sila ng paglalakbay hanggang sa makarating sila sa pook na kung tawagin ay Al-Magmas. At don ay isinaayos niya ang kanyang mga mandirigma at ihinanda ang kanyang elepante para sa pagpasok sa Makkah.

At ng marating nila ang lambak ng Muhassir sa pagitan ng Muzdalifah at Mina ang elepante ay lumuhod at ayaw tumayo patungo ng Ka'bah. Sa tuwing itutungo nila ito sa direksiyon ng Timog o sa Hilaga o Silangan ito ay mabilis na gumagalaw at sa tuwing ito ay kanilang itutungo sa kanluran sa direksiyon ng Ka'bah ito ay lumuluhod. Habang sila ay nasa ganoong kalagayan ay ipinadala sa kanila ni Allah ang mga ibong lumilipad sa kanilang ulunan, binabato o pinupukol sila ng ubod ng lakas na mga putik na nagbabaga at bawat tamaan ay nagiging parang mga dayami na kinakain. Ang mga ibon na iyon ay kahalintulad ng ibong maya. At sa bawat ibon ay may dalang tatlong bato, isa sa kanyang tuka at dalawa sa kanyang mga paa na tulad ng garbanzos (chick pea). Walang sinuman na tamaan noon maliban na maputol ang mga bahagi ng kanyang katawan at mamatay. At hindi naman lahat sila ay tinamaan ang iba sa kanila ay nagsitakbo upang tumakas at nnapadpad kung saan-saan at doon na inabutan ng kamatayan. Si Abrahah naman ay pinadatnan ni Allah ng isang uri ng sakit na sa pamamagitan niyon ay napuputol ang kanyang mga daliri at hindi siya nakabalik ng San'a liban na lamang na nagmistula siyang sisiw, nabiyak ang kanyang dibdib at lumabas ang puso nito at pagkatapos ay namatay.

Ang mga Quraysh naman ay nagkahiwa-hiwalay sa mga paanan ng bundok at ang iba ay umakyat sa pagkataas-taas na bundok upang iligtas ang kanilang mga sarili. At ng mangyari ang kaganapan sa mga kalabang mandirigma ay nagsibalikan rin sila sa kanilang mga tahanan na ligtas at payapa.¹

Ang pangyayaring ito ay naganap sa buwan ng Muharram limampung araw o limamput-limang araw bago isilang ang Propeta e na tumatapat naman sa katapusan ng Pebrero o simula ng Marso taong 571 matapos isilang si Hesus. Maituturing itong handog na ipinagkaloob ni Allah sa

¹ 1/43-56, Tafhimul Qur'an 66/462-469.

Kanyang propeta at sa Kanyang tahanan. Sapagkat kung titingnan natin ang Baytul-Muqaddas sa Jerusalem matutunghayan natin na ang mga walang pananampalataya na kalaban ni Allah ay nangingibabaw at nasakop ang Qiblah (direksiyon na pinagtutuunan kapag nagdarasal) na ito at ang mga angkan nito noong panahong iyon ay mga Muslim tulad ng nangyari sa panahon ni Bukhtanassar taong 587 bago isilang si Hesus at sa mga Romano taong 70 matapos isilang si Hesus. Subalit ang Ka'bah ay hindi nasakop at napangibabawan ng mga Kristiyano (kung saan sila ang mga Muslim sa panahong iyon) kahit pa nga ang mga tao noon sa Makkah ay mga pagano.

Nangyari ang kaganapang iyon (tungkol sa elepante) at nakarating ang balita tungkol dito sa pinakamalawak at sibilisadong mga pamayanan noon. Ang Habashah (Ethiopia) noon ay may malakas na ugnayan sa mga Romano. Sa kabilang dako naman ang mga taga Persia noon ay hindi tumitigil sa kanilang pag-eespiya at binabantayan ang anumang nangyayari sa mga Romano at sa mga kakampi nito. Kaya nga mabilis silang nagtungo sa Yemen matapos ang pangyayaring ito. At itong dalawang bansa na ito ang kumakatawan sa mga sibilisado at makapangyarihang mga bansa noong panahong iyon. At ang pangyayaring iyon (insidente tungkol sa elepante) ay nagbaling sa paningin ng buong mundo at nagtuon ng kanilang pagdakila sa tahanan ni Allah. At na siya mismo ang pumili ng tahanang iyon para sa kadakilaan. Kung magkagayon at mayroong isa mula sa angkan nito na mag-angkin nang pagkapropeta ang pangyayaring ito talaga ang magpapatunay, at magbibigay linaw na rin sa kadahilanan kung bakit tinulungan at sinuportahan ni Allah ang mga (pagano noon sa Makkah) walang pananampalataya laban sa mga mananampalataya (Kristiyano) sa pamamagitan ng pagkakaroon ng mga kadahilanan at ang epekto nito o kalalabasan.

Si Abdul-Muttalib ay may sampung anak na lalaki at ito ay sila : AlHarith, Az-Zubair Abu Talib, Abdullah, Hamzah, Abu Lahab, Al-Ghidaq, Al-Maqwam, Safar, Al-Abbas. May mga nagsasabing ang kanyang anak na lalaki ay labing-isa at idinagdag nila ang nagngangalang Qathim. At may nagsasabi ring ang anak niyang lalaki ay labing-tatlo at idinagdag naman nila si Abdul Ka'bah at Hajlan. At may nagsasabing si Abdul Ka'bah ay siya ring si Al-Maqwam, at si Hajlan ay siya ring si Al-Ghidaq at wala sa mga naging anak niya ang may nagngangalang Qathim. Samantalang ang mga babaeng anak naman ay sila : Ummu Al-Hakim na tinatawag ding AlBayda, Barrah, Atikah, Safiyah, Arwa, Umaimah.^[1]

Si Abdullah ang ama ng Sugo ni Allah e, ang kanyang ina ay si Fatimah na anak ni 'Amr bin A'idh bin Imran bin Makhzum bin Yaqdhah bin Murrah. At itong si Abdullah ang pinakamabuti at pinakamatalino sa mga anak ni Abdul-Muttalib, siya rin ang pinakamalinis sa pamumuhay at

pinakamamahal niya sa kanyang mga anak. Siya rin ang nakatakdang ialay para isakripisyo. At iyon ay ng si Abdul-Muttalib ay nagkaroon ng sampung anak na lalaki at nababatid niya na pipigilan siya ng mga kababayan niya ay ibinalita niya sa mga ito ang kanyang sekreto at panata at sinunod naman siya ng mga ito. Kaya't isinulat niya ang pangalan ng mga ito sa palaso na nagtatakda ng kapalaran at ibinigay sa taong nangangalaga at nagbabantay ng kanilang pinakamamahal ng diyos-diyosan na si Hubal. Hinalo at ihinagis ang mga palaso at lumabas ang pangalan ni Abdullah upang siya ang isakripisyo. Kaya't kumuha siya ng tabak at dinala niya ang bata sa Ka'bah upang ito ay katayin at isakripisyo. Subalit pinigilan siya ng mga Quraysh lalo na ang kanyang mga tiyuhin mula sa bani Makhzum at ng kanyang kapatid na si Abu Talib. Sinabi ni Abdul-Muttalib : "Ano ang gagawin ko sa aking panata"? Pinayuhan nila siya na magtungo sa babaeng manghuhula at hayaang ito ang maghusga sa bagay na iyon. Kaya't iyon ang kanyang ginawa. Ipinag-utos ng manghuhula na ihagis ang palaso para kay Abdullah at sa sampung kamelyo, at kung lumabas ang pangalan ni Abdullah ay dadagdagan nila ng sampung kamelyo pa hanggang sa malugod ang panginoon niya. At kapag lumabas na ang palaso para sa mga kamelyo ay katayin ninyo ang mga ito. At siya ay bumalik at pinapili sa pagitan ni Abdullah at ng sampung kamelyo at lumabas ang pangalan ni Abdullah at hindi siya tumigil sa pagdagdag ng sampu-sampung kamelyo at hindi tumatama ang palasyo kundi palaging kay Abdullah hanggang sa umabot ang bilang ng kamelyo sa isang daan at sa pagkakataong iyon ay tumuro na ang palaso sa mga kamelyo at kinatay niya ang lahat ng iyon kapalit ng kanyang anak. At iniwan na ni Abdul-Muttalib ang mga kinatay na kamelyo para kainin ng mga tao at mga hayop. Noon ang bayad-dugo sa mga Qurasyh ay sampung kamelyo. Kaya't pagkatapos ng pangyayaring ito ay naging isang daang kamelyo na. At ito ay pinanatili naman ng Islam.

Isinalaysay na ang propeta e ay nagwika :

[ ﻥﻴﺤﻴﺫﺒﺍﻟ ﺍﺒﻥ ﺎﺃﻨ ]

[Ako ay anak ng dalawang isinakripisyo ]. Ibig niyang ipakahulugan ay ni

Ismael u at ng kanyang ama na si Abdullah.^[2]

Pinili ni Abdul-Muttalib na ipakasal para sa kanyang anak na si Abdullah ay si Aminah bint Wahb bin 'Abd Manaf bin Zuhrah bin Kilab. At siya sa panahong iyon ay itinuturing na pinakamabuting babae sa tribo ng Qurasyh kung ang pag-uusapan ay pamilyang pinagmulan at katayuan sa lipunan. Ang ama niya ang pinuno ng bani Zuhrah, pamilya na talaga namang iginagalang. Sila ay ikinasal sa Makkah at doon nagsimula ng buhay may pamilya. Hindi naglaon ay inutusan si Abdullah ng kanyang ama na bumili ng datiles sa Madinah at doon na ito inabutan ng kamatayan. May nagsasabi naman na ito ay nagtungo bilang isang mangangalakal patungo sa sinaunang Syria at sa kanyang pagbalik ay tumigil ito sa Madinah sanhi ng pagkakasakit at doon na binawian ng buhay. At ito ay inilibing sa Dar AnNabighah Al-Ja'diy na noon siya ay dalawamput limang taong gulang na. Siya ay namatay bago pa isilang ang Sugo ni Allah e ayon sa ulat ng karamihan ng mga mananalaysay. Samantalang sa ibang salaysay ay sinasabing namatay siya dalawang buwan matapos isilang ang Sugo ni Allah

e.^[3] At nang makarating kay Aminah ang balita ng pagkamatay ng kanyang asawa ay nagluksa siya sa pamamagitan ng pagsambit ng maka-antig pusong tula bilang paggunita sa pumanaw niyang asawa. Ang mga naiwan ni Abdullah ay kakaunti lamang limang kamelyo at iilang tupa at aliping babae mula sa Ethiopia na nagngangalang Barakah na tinaguriang Ummu Ayman na siyang nag-alaga at nagpalaki sa Sugo ni Allah e.²

[1] Talqih Fuhum Ahlil-Athar pahina 8,9. Rahmatun Lil-'Alamin 2/56,66

[2] Ibn Hisham 1/151-155. Rahmatun Lil-'Alamin 2/89,90. Mukhtasar Seeratir-Rasul ni Shaik Abdullah pahina 12,22,23.

[3] Ibh Hisham 1/156,158. Fiqhus-Seerah ni Muhammad Al-Ghazaliy pahina 45. Rahmatun Lil-'Alamin 2/91. ² Mukhtasar Seeratir-Rasul ni Shaik Abdullah An-Najdiy pahina 12. Talqih Fuhum Ahlil-Athar pahina 4. Sahih Muslim 2/96.

ANG PANGANGALAGA NG KANYANG MABAIT NA LOLO

2020-09-08T17:38:42+00:00

ANG PANGANGALAGA NG KANYANG MABAIT NA LOLO

Dinala (at iniuwi) ni Abdul Muttalib ang bata sa Makkah. Siya ay mayroong damdamin ng pagmamahal at pagkagiliw sa bata, ang kanyang ulilang apo, na ang mapait na pagdadalamhati (sa pagkamatay ng kanyang ina) ay nakaragdag sa mga nakaraan pang kapaitan. Si Abdul Muttalib ay higit na mapagmahal sa kanyang apo kaysa sa kanyang sariling mga anak. Hindi niya kailanman hinayaang mahulog ang bata sa kalungkutan, bagkus higit niyang itinangi ito nang higit kaysa sa kanyang sariling mga anak. Si Ibn Hisham ay nag-ulat: Isang higaan ang inilagay sa lilim ng Ka’bah para kay Abdul Muttalib. Ang kanyang mga anak ay lagi nang nagsisiupo sa gilid ng higaang ito bilang pagpaparangal (at paggalang) sa kanilang ama, nguni’t si Muhammad (Sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay laging umuupo sa higaang ito. Siya ay lagi namang iniaalis ng kanyang mga amain, subali’t kapag si Abdul Muttalib ay naroroon, siya ay nagsasabing: “Inyong iwanan ang aking apo. Ako ay sumusumpa sa Allah na ang batang ito ay gaganap (o tatangan) ng isang mahalagang tungkulin.” Palagian niyang iniuupo ang bata sa kanyang higaan, tinatapik (at hinihimas-himas) ang likod nito at lagi nang nalulugod sa anumang gawin ng bata. Nang si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan) ay walong taon, dalawang buwan at sampung

araw na gulang, ang kanyang lolong si Abdul Muttalib ay yumao sa Makkah. Kaya, ang pangangalaga sa Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan) ay iniatang sa kanyang amaing si Abu Talib, na kapatid ng kanyang yumaong ama. Pinangalagaan nang buong husay ni Abu Talib ang kanyang batang pamangkin. Isinama niya ito sa kanyang mga anak at higit na itinangi kaysa sa mga ito. Itinangi ng may pagmamahal, paggalang at pagpapahalaga. Si Abu Talib ay nanatili sa loob ng apat napung taong pagmamahal sa kanyang pamangkin at siya ay kanyang pinagkalooban ng lahat ng pangangalaga at siya ay kanyang dinamayan. Ang kanyang pakikipag-ugnayan (at mabuting pakikitungo) sa mga ibang tao ay batay sa pakikitungo na kanilang ipinakikita sa Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan ). Si Ibn Asakir ay nag-ulat mula sa mapananaligang salaysay ni Jalhamah bin Arfuta na nagsabi: “Ako ay dumating sa Makkah nang ito ay taon ng walang ulan, kaya ang mga Quraish ay nagsabi ‘O Abu Talib, ang lambak ay nawalan ng mga dahon (o nangatuyot) at ang mga bata ay nagugutom, halina tayong magdasal para sa pag-ulan.’ Si Abu Talib ay nagtungo sa Ka’bah kasama ng batang si Muhammad na sadyang makisig tulad ng kakisigan ng araw, at ang isang maitim na ulap ay nasa dakong itaas ng kanyang ulo. Si Abu Talib at ang batang si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan) ay tumayo sa dingding ng Ka’bah at nagdasal para sa ulan. Kapagdaka’y ang mga ulap ay nagsitipon sa lahat ng dako ng alapaap at ang ulan ay bumuhos nang malakas at naging sanhi upang umagos ang mga bukal at sumibol ang mga halamanan sa buong kabayanan (ng Makkah at sa buong Arabia).”

Ang Paglalakbay sa Basra - Isang Kristiyanong Monghe ay Nagpatotoo Kay Muhammad (sunakanya nawa ang kapayapaan )

Nang si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay labingdalawang taon (12) gulang, siya ay sumama sa tiyuhin niyang si Abu Talib para sa kalakalang paglalakbay patungong Syria, at sila ay nakarating hanggang sa malayong bayan ngBasra. Ang paglalakbay ay nagtagal ng mga ilang buwan. Sa bayan ng Basra, si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan) ay nakilala ng isang kristiyanong monghe. Ayon sa kasaysayan, ang kristiyanong monghe na ito ay nagbabala at sinabi kay Abu Talib: “Ibalik mo ang batang lalaking ito at siya ay iyong pangalagaan laban sa poot ng mga Hudyo, sapagka’t mayroong dakilang pangyayari ang naghihintay para sa iyong pamangkin.Basra. Ang paglalakbay ay nagtagal ng mga ilang buwan. Sa bayan ng Basra, si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan) ay nakilala ng isang kristiyanong monghe. Ayon sa kasaysayan, ang kristiyanong monghe na ito ay nagbabala at sinabi kay Abu Talib: “Ibalik mo ang batang lalaking ito at siya ay iyong pangalagaan laban sa poot ng mga Hudyo, sapagka’t mayroong dakilang pangyayari ang naghihintay para sa iyong pamangkin.” Ang Matapat at Marangal na Pag-uugali ni Muhammad (sumakanya ang kapayapaan) Pagkaraan ng paglalakbay na ito, ang batang si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan) ay lumaking tulad ng karaniwang bata, nguni’t lahat ng mamamayan ng Makkah ay nagkakaisa sa pagkilala sa kanya bilang isang batang nag-aangkin ng isang mataas na antas ng kagandahang-asal, dalisay at pinagkakapuring pag-uugali na sadyang bihirang taglayin ng ibang mga mamamayan ng Makkah. Ang maganda at marangal na pagkatao ng batang ito ay nagkamit ng mga papuri sa mga mamamayan ng Makkah, kaya siya ay tinawag na “Al-Ameen” na ang malapit na kahulugan ay “Ang matapat (o ang mapagkakatiwalaan).” Sa kanyang mga nauna at maagang taon, si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay hindi malaya mula sa mga tungkulin ng buhay. Siya ay naging pastol ng mga tupa ng kanyang amain, na tulad ng ibang angkan ng Bani Hashim, ang malaking bahagi ng yaman ay ginugol at inilaan para sa pag-aalaga ng mga hayupan.

Ang Pagiging Mapag-isa ni Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) sa Kanyang Pamamaraan ng Buhay Mula sa kabataan hanggang sa kanyang paglaki, siya ay namuhay sa pagiging mapag-isa. Ang kawalan ng batas na laganap sa mga ”mamamayan ng Makkah, ang biglaang silakbo ng walang kabuluhang awayan ng mga tribu, ang mga kalaswaan at kawalan ng paniniwala ng mga Quraish, ay likas na nagdulot ng damdamin ng pagkahabag at kalungkutan sa puso ng isang maramdaming bata.

Ang gayong mga tagpo mula sa isang lipunang pinamugaran ng karukhaan at kawalan ng relihiyon ay nagpapahiwatig na ito ay isang masamang kapanahunan.Ang Pagpapakasal ni Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) Kay Khadijah Nang si Muhammad () ay umabot sa dalawamput limang (25) taong gulang, siya ay muling naglakbay sa Syria bilang tagapag-angkat ng kalakal ng isang marangal at mayamang biyudang babae na nagmula sa kilalang angkan ng Quraish na nagngangalang Khadijah. At bunga ng kanyang katapatan sa mga kalakal ng babaing ito, hindi naglaon, siya ay inalok ng kasal. Ang pag-aasawang ito ay naging matagumpay at maligaya. Si Khadijah ay higit na matanda sa kanyang asawa, nguni’t sa kabila ng agwat ng gulang sa kanilang pagitan, ang tunay na pagmamahal ay nanatili sa kanilang dalawa. Ang magandang ugnayan ng mag-asawa ay nagbigay sa kanya (kay Muhammad ) ng isang babae na may pusong mapagmahal na lagi nang nakaagapay sa kanya sa panahon ng kanyang kalungkutan at sa alab ng pag-asa sa panahon na walang sinuman ang naniwala sa kanya habang ang mundong kanyang kinagalawan ay lubhang makulimlim sa kanyang mga mata.

ANG PAGLARAWAN KAY PROPETA MUHAMMAD ( saw)

2020-09-08T09:02:19+00:00

Ang Paglalarawan Kay Propeta Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan )

Si Propeta Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay isinilang sa Makkah,Saudia Arabia, sa araw ng Lunes, ika-12 ng buwang Rabi’ Al-Awwal (2 Augosto A.D. 570). Ang kanyang ina, si Aminah, ay anak na babae ni Wahb bin Abdu Manaf na nagmula sa angkan ng Zahrah. Ang kanyang ama, si Abdullah, ay anak ni Abdul Muttalib. Ang kanyang angkan ay mula sa lahi ni Propeta Ismail (Ismail), ang anak na lalaki ni Propeta Ibrahim (Abraham) sa ikaapatnapung salinlahi. Ang ama ni Propeta Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay namatay bago pa man siya isinilang. Bago sumapit ang ika-anim na taong gulang, ang kanyang ina ay namatay, at siya ay kinupkop ng kanyang lolong si Abdul Muttalib at siya ay inalagaan nang buong pagmamahal. Nguni’t, pagkaraan lamang ng dalawang taon, ang kanyang lolo ay yumao. Sa huling sandali, si Abdul Muttalib ay naghabilin sa kanyang anak na lalaking si Abu Talib upang ipagpatuloy ang pangangalaga kay Muhammad (Sumakanya nawa ang kapaya paan )

ANG KANYANG KAMUSMUSAN

Karaniwang kaugalian ng mga Arabong naninirahan sa mga kabayanan na ang kanilang mga anak ay ipinadadala sa disyerto at ipinaaalaga (at ipinapasuso) sa mga babaing bedouin upang sila (mga bata) ay lumaki sa isang malaya at malusog na kapaligiran ng disyerto na kung saan sila ay lumalaking mayroong matibay na pangangatawan at natututong magsalita ng purong wika at mga kabutihang asal ng mga bedouin, na kilala (at bantog) sa kalinisan ng kanilang wika at malayo mula sa mga bisyo na karaniwang nakukuha sa isang lipunan na ang mga mamamayan nito ay palagian nakaupo lamang (at walang ginagawa).

Hindi naglaon, ang sanggol [na si Muhammad (Sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay ipinagkatiwala kay Halimah bint Abu Dhuaib, isang tagapag-alaga na nagmula sa tribu ng Bani Saad bin Bakr. Ang kanyang asawa ay si Al-Harith bin Abdul Uzza na kilala sa tawag na Abu Kabshah, na nagmula rin sa naturang tribu. Si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay mayroong mga kinakapatid (o kapatid sa suso) sina, Abdullah bin Al-Harith, Anisah bint Al-Harith, Hudhafah o Judhamah bint Al-Harith (kilala sa tawag na Ash-Shaima’), at palagi niyang inaalagaan ang Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan ) at si Abu Sufyan bin Al-Harith bin Abdul Muttalib, ang pinsan ng Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan ). Si Hamzah bin Abdul Muttalib, ang amain ng Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan ), ay pinasuso rin ng dalawang tagapag-alagang sina Thuyeba at Halimah As-Sa`diyah, na siya rin nagpasuso sa panahon ng pagiging sanggol ng Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan ). Ang mga kasaysayan ay kaaya-ayang iniulat kung paano si Halimah at ang kanyang buong mag-anak ay pinagkalooban ng sunud-sunod na mabubuting biyaya habang ang batang si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay nasa kanyang pangangalaga. Ayon kay Ibn Ishaq, isinalaysay ni Halimah na siya, kabilang ang kanyang asawa ay naglakbay kasama ng ilang mga kababaihan ng kanyang tribu upang maghanap ng mga batang pasususuhin. Siya ay nagsabi: “Panahon noon ng tagtuyot (walang ulan) at taggutom, at kami ay walang anumang makain. Ako ay sumakay sa babaing asno na kulay kayumanggi. Mayroon din kaming isang matandang kamelyo. Subali’t (sumpa man sa Allah), kami ay makakuha kahit man lang isang patak ng gatas. Hindi namin makuhang matulog sa gabi sapagkat ang aming alagang bata ay patuloy sa pag-iyak dahil sa gutom. Wala namang makuhang sapat na gatas sa aking dibdib at kahit na ang babaing kamelyo ay walang anupamang maipainom sa kanya. Kami ay lagi nang nagdarasal para sa ulan at para sa madaliang kaginhawahan. At pagkaraan ng mahabang paglalakbay, kami ay nakarating sa Makkah sa paghahanap ng mga batang pasususuhin. Walang isa mang babaing kabilang sa amin ang nais kumuha sa Sugo ng Allah (sumakanya nawa ang kapayapaan ). Sa oras na sabihin sa kanila na siya (Muhammad sumakanya nawa ang kapyayapaan ) ay ulila, siya ay kanilang tinatanggihan. Nakatuon ang aming mga mata para sa gantimpala na maaari naming makuha mula sa ama ng bata. Isang ulila! Ano kaya ang maaaring gawin ng kanyang mga lolo at lola? Kaya, siya ay aming tinanggihan dahil sa ganun. Bawa’t babae na lumapit sa akin ay nakakuha ng batang pasususuhin, kaya nang kami ay paalis na, sinabi ko sa aking asawa. “(Sa ngalan ng) Allah, ayaw kong bumalik na kasama ng mga babae na wala man lang akong dala kahit isa mang batang pasusuhin, (Naisip ko na) dapat kong balikan ang batang ulilang iyon at siya ay aking kukunin.” Siya (ang aking asawa ) ay nagsabi, “Wala namang masama kung gawin mo iyon at maaaring pagpalain ka ng Allah sa pamamagitan niya (ng batang si Muhammad sumakanya nawa ang kapayapaan ).” Kaya aking binalikan (ang sanggol na si Muhammad sumakanya nawa ang kapayapaan) at siya ay aking kinuha, sapagka’t wala naman iba pang mapagpipilian kundi ang kuhanin siya. Nang siya (ang bata) ay aking inilagay sa aking mga bisig, siya ay aking pinasuso habang kami ay pabalik sa aming lugar (sa disyerto), at sa aking pagkamangha, naramdaman ko na ako ay nagkaroon ng sapat na gatas. Siya (ang bata) ay sumuso nang buong kasiyahan at maging ang kanyang mga kapatid sa suso, at pagkaraan ay kapwa natulog nang mahimbing bagaman noong nagdaang gabi, ang aking (tunay na) anak ay hindi nakatulog sanhi ng gutom. Pagkaraan, ang aking asawa ay nagtungo sa aming babaing kamelyo upang gatasan ito, at sa kanyang pagkamangha, ito ay kanyang natagpuang sagana sa gatas. Kami ay uminom nang buong kasiyahan at nakatulog nang mahimbing sa buong gabi. Kinabukasan, ang aking asawa ay nagsabi: “Sa (ngalan ng) Allah, dapat mong maunawaan, O Halimah, na ikaw ay nakakuha ng isang pinagpalang bata.” At ako ay sumagot naman: “Ako ay tunay na umaasa sa pagpapala ng Allah.” Ang salaysay ay tahasang nagbigay-linaw na ang paglalakbay pabalik ni Halimah at ang kasunod na kalagayan ng kanilang buhay hanggang ang Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay nanatili sa kanya ay napapalibutan ng magandang sinag ng kapalaran. Ang asno na kanyang sinakyan noon nang siya ay dumating sa Makkah ay payat at halos may sakit at hindi makausad, nguni’t ito ay nanumbalik sa pagiging mabilis sa paglalakad na sadyang ikinagulat ng mga kasamang naglalakbay ni Halimah. Sa oras na kanilang marating ang kinaroroonang tirahan ng angkan ng Saad, kanilang natagpuan ang malaking sukat ng biyaya na kanilang tinamasa. Ang dating tigang na lupa ay tinubuan ng mayayabong at mabubulas na damuhan at ang mga hayop ay nagsibalik sa kanila na nasisiyahan at tunay na sagana sa gatas. Si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay nanatili kay Halimah ng dalawang taon hanggang siya ay awatin (sa pagsuso) tulad ng sinabi ni Halimah: “Pagkaraan, siya ay aming dinalang pabalik sa kanyang ina, at aming hiniling sa kanya (sa ina nito) na siya (ang batang si Muhammad sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay manatili sa amin upang sa gayon ay aming tamasahin ang magandang biyaya at pagpapala na kanyang dinala sa amin. Kami ay nagpumilit sa aming kahilingan sa pamamagitan ng pagpapatunay na aming pinangangambahan ang pagdapo ng anumang karamdaman sa bata bunga ng kakaibang panahon ng Makkah. Sa huli, ipinagkaloob sa amin ang aming kahilingan at ang Propeta (sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay nanatili sa amin hanggang siya ay umabot sa apat o limang taong gulang.” Tulad ng salaysay ni Anas na naitala sa Sahih Muslim, nang si Anghel Jibreel (Gabriel) ay bumaba (mula sa langit) at binuksan ang kanyang dibdib at kinuha ang puso. Pagkaraan ay kanyang kinuha ang isang kimpal ng dugo nito at sinabi: “Iyan ay isang bahagi ng Satanas na nasa sa iyo.” At pagkaraan, ito ay kanyang hinugasan mula sa tubig ng Zamzam na nasa gintong sisidlan. Pagkatapos, ang puso ay muling ikinabit at isinauli sa dating kinalalagyan nito. Ang mga batang lalaki at kanyang mga kalaro ay tumatakbong dumating sa kanyang ina-inahan; (o sa kanyang tagapangalaga) at sinabing: “Katotohanan, si Muhammad (sumakanya nawa ang kapayapaan) ay pinatay.” Sila ay nagsitakbong pabalik patungo sa kanya (kay Muhammad sumakanya nawa ang kapayapaan ) nguni’t siya ay kanilang natagpuang nasa maayos na pangangatawan maliban sa kanyang namuti (at namumutlang) mukha.

Ang Pagbabalik sa Kanyang Ina Pagkaraan ng pangyayaring naganap na iyon, pinangambahan ni Halimah ang kagalayan ng bata at siya ay ibinalik sa kanyang ina na kung saan siya ay nanatili hanggang sa gulang na anim. Minsan, bilang alaala sa kanyang yumaong asawa, si Aminah (ina ni Propeta Muhammad sumakanya nawa ang kapayapaan ) ay nagpasiyang dumalaw sa puntod nito sa Yathrib (Madinah). Siya ay nagbalak na maglakbay sa layong 500 kilometro kasama ng kanyang anak na lalaki (si Muhammad sumakanya nawa ang kapayapaan ), ang kanyang babaing aliping si Umm Aiman at ang kanyang biyenang lalaking si Abdul Muttalib. Siya ay nanatili roon ng isang buwan at pagkaraan ay muling naglakbay pabalik sa Makkah. Sa daan, siya ay nagkaroon ng malubhang sakit at siya ay namatay sa Abwa sa pagitan ng daang patungong Makkah at Madinah.